Skuldavafningur og skuldabréfavafningur!

Skuldavafningur er eitt þeirra orða sem flestir Íslendingar kunnu ekki fyrr en fréttir af háttsemi ýmissa manna fór að fljóta upp á yfirborðið eftir að efnahagskerfi Íslands hrundi.

 

Skuldavafningur og skuldatrygging eru dæmi um skuldaafleiður. En hugmyndin að baki skuldaafleiðum er að skipta skuldaáhættu upp og færa til (bls. 67).

 

„Skuldatrygging felur í sér samning þar sem áhættan af tilteknu skuldabréfi flyst á milli aðila. Kaupandi skuldatryggingarinnar greiðir seljandanum ákveðið iðgjaldald, svokallað skuldatryggingarálag, og í staðinn lofar seljandi tryggingarinnar að bæta eiganda bréfsins muninn á markaðsvirði þess og nafnverði verði útgefandinn gjaldþrota eða ef annars konar alvarlegt greiðslufall verður á bréfinu eða hliðstæður atburður. Skuldatryggingarálag er sett fram sem punktar, þar sem 100 punktar jafngilda árgjaldi sem nemur 1% af nafnverði undirliggjandi skuldabréfs" (bls. 67).

 

Afbrigði af skuldavafningi kallast skuldabréfavafningur.

 

„Skuldavafningar áttu eftir að koma við sögu hjá íslensku bönkunum, ekki sem eign, heldur voru skuldabréf bankanna sett inn í þessa vafninga í miklum mæli. [...] íslensku bankarnir [sóttu] mikið fjármagn á erlenda skuldabréfamarkaði á meðan færi gafst. Einkum var útgáfa skuldabréfa mikil á árunum 2004-2006, eða fram að svokallaðri „minikrísu". Áframhaldandi fjármögnun á erlendum skuldabréfamörkuðum tengdist svo fyrrnefndum skuldavafningum, þar sem skuldabréf íslensku bankanna voru sett inn í skuldavafninga í Bandaríkjunum" (bls. 196).

 

 

Athugasemdir

[Jóna Kolbrún Garðarsdóttir, 10.9.2010 kl. 01:51]

Eru skuldavafningar ekki ein af aðalorsökum hrunsins?  Bandarísk undirmálslán vort sett í skuldavafninga sem voru seldir til útlanda.  Þegar veð voru ekki góð fyrir þessum skuldavafningum fór allt í skrall?